In vitro dosłownie oznacza „w szkle”, bo do zapłodnienia dochodzi w warunkach laboratoryjnych, w wyniku połączenia gamety męskiej i żeńskiej. Zapłodnione komórki jajowe rozwijają się w zarodki, które umieszcza się w kobiecej macicy, gdzie rozpoczyna się ciąża.
Zapłodnienie in vitro to inaczej procedura zapłodnienia pozaustrojowego. Głównym celem jest pobranie komórek jajowych kobiety oraz nasienia mężczyzny, a następnie połączenie ich w laboratorium, w warunkach kontrolowanych. Po zapłodnieniu, rozwijające się zarodki są oceniane pod względem jakości, a najlepsze z nich są przenoszone do macicy kobiety za pomocą cienkiego cewnika, w nadziei na implantację i rozwinięcie się ciąży. Zapłodnienie in vitro może pomóc parom, które mają trudności z zajściem w ciążę z powodu różnych problemów z płodnością (np. zdiagnozowana niedrożność jajowodów, czy zaburzenie funkcjonowania jajników).
Standardowy przebieg in vitro (IVF) to następujące etapy:
Pierwszym krokiem powinna być konsultacja z lekarzem specjalizującym się w leczeniu niepłodności. Pierwsza wizyta trwa ok. 40 minut. Należy na nią przyjść we dwoje. Lekarz przeprowadzi dokładny wywiad medyczny, zbada narządy rodne kobiety, zleci partnerom odpowiednie badania. Podczas kolejnej wizyty, już na podstawie wyników badań, dobiera odpowiednią ścieżkę leczenia.
Jeżeli zapadnie decyzja o zastosowaniu zabiegu in vitro, lekarz dobierze tzw. protokół stymulacji hormonalnej, czyli ustali indywidualny plan podawania leków hormonalnych, dzięki którym możliwe będzie uzyskanie u pacjentki od kilku do kilkunastu komórek jajowych. Tzw. kontrolowana hiperstymulacja zwiększa szansę na uzyskanie większej liczby zarodków i prawdopodobieństwo zajścia w ciążę. Farmakologiczna stymulacja jajników trwa zwykle 8-10 dni i przebiega pod stałą obserwacją lekarza, który we właściwym momencie decyduje o zabiegu pick-up, czyli o pobraniu komórek jajowych.
Zabieg przebiega w znieczuleniu ogólnym, pod stałą kontrolą anestezjologa i trwa nie dłużej niż 15 minut. W tym samym czasie partner oddaje nasienie lub następuje wybór depozytu z banku (jeśli para decyduje się na in vitro z nasieniem dawcy).
Następnie, w warunkach laboratoryjnych, komórki jajowe łączone są z plemnikami. W specjalnym inkubatorze, zapewniającym odpowiednie, zbliżone do naturalnych warunki, zachodzą kolejne podziały komórkowe i rozwijają się zarodki. Na tym etapie doświadczeni embriolodzy dokładnie analizują, które zarodki podać kobiecie podczas transferu. Pacjenci w trakcie programu in vitro otrzymują informacje o tym, jak rozwijają się ich zarodki oraz rozmawiają z lekarzami na temat dalszych kroków. Najlepiej rokujący zarodek lub zarodki są transferowane do jamy macicy, pozostałe zaś są zamrażane.
Po 2-5 dniach od zapłodnienia możemy wykonać transfer zarodków, z reguły robi się to w 5. dobie życia zarodka, kiedy znajduje się on w tzw. stadium blastocysty. W jamie macicy umieszczane są jeden lub dwa zarodki uzyskane w wyniku zapłodnienia (zgodnie z zaleceniami Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego).
Więcej na temat całej procedury opowiada ekspert z Kliniki Leczenia Niepłodności INVICTA
Pierwsze dni po transferze mają ogromne znaczenie dla powodzenia zapłodnienia metodą in vitro. Zaleca się, aby pacjentka unikała w tym czasie stresu oraz nadmiernej aktywności fizycznej. Ponadto rekomenduje się brak współżycia do czasu poddania się testom ciążowym.
Po ok. 6 dniach po transferze blastocysty (a odpowiednio 9, 8 lub 7 dniach po transferze zarodka 2-, 3- lub 4-dniowego) pacjentka powinna zbadać swój poziom betaHCG we krwi, który pozwala na stwierdzenie ciąży biochemicznej. Potwierdzenie ciąży badaniem ultrasonograficznym wykonuje się w piątym tygodniu ciąży – czyli już 2,5 tygodnia po transferze. Standardowo cała procedura in vitro, wraz z przygotowaniem trwa 2-3 miesiące. Dla pacjentów, którzy zmagają się z niepłodnością, to najczęściej trudny i obciążający psychicznie czas, dlatego w Klinikach INVICTA pacjenci mogą skorzystać z pomocy doświadczonych psychologów na każdym etapie starań.
Skuteczność in vitro zależy przede wszystkim od indywidualnych uwarunkowań i stanu zdrowia partnerów. Zazwyczaj na podstawie wyników badań i wywiadu lekarskiego można przewidzieć, jakie są szanse na zajście w ciążę przy zastosowaniu tego rozwiązania. Czasami konieczne jest dwu- lub trzykrotne podejście do zapłodnienia pozaustrojowego. Nie jest to regułą, ale warto w takim przypadku wykazać się wytrwałością w leczeniu. Po ewentualnym niepowodzeniu in vitro, dzięki uzyskanym danym, lekarz może zmodyfikować leczenie i tym samym zwiększyć szanse na uzyskanie ciąży.
Zabieg in vitro, jako procedura wysokospecjalistyczna, nierefundowana ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, może być postrzegana jako kosztowna. Pomoc finansową dla par oferuje jednak coraz więcej samorządów realizując programy dofinansowania miejskiego do zapłodnienia in vitro. Szczegółowe informacje znajdziesz w zakładce: Dofinansowanie in vitro.
Procedura in vitro (IVF) to kompleksowy proces leczenia niepłodności. Rozpoczyna się od stymulacji jajników, podczas którego kobieta otrzymuje leki, które mają na celu wywołanie dojrzewania komórek jajowych. Następnie lekarz pobiera od pacjentki dojrzałe komórki jajowe. W tym samym czasie partner dostarcza próbkę nasienia. Po pobraniu zarówno komórek jajowych, jak i nasienia, dochodzi do zapłodnienia poza organizmem kobiety, w warunkach laboratoryjnych. Po kilku dniach rozwijające się zarodki są oceniane pod względem jakości, a lekarz wybiera jeden lub więcej zarodków do przeniesienia do macicy kobiety. Pozostałe zarodki mogą zostać zamrożone na przyszłość. Po przeniesieniu zarodka lub zarodków, kobieta poddawana jest okresowej kontroli i testom ciążowym, aby sprawdzić, czy implantacja się powiodła. Procedura IVF jest stosowana, aby pomóc parom z problemami płodności w osiągnięciu ciąży.
Koszt procedury in vitro (IVF) prywatnie może znacznie się różnić w zależności od lokalizacji, kliniki, ewentualnych dodatkowych procedur i potrzeb pacjenta. Koszty dodatkowe obejmują m.in.: leki, konsultacje, zamrożenie zarodków itp. Cena procedury in vitro zależy również od lokalnych uwarunkowań i usług oferowanych przez kliniki.
Nie, dzieci urodzone w wyniku procedury in vitro (IVF) nie mogą być bezpłodne z powodu sposobu ich poczęcia. Procedura IVF polega na pozaustrojowym zapłodnieniu komórki jajowej, a następnie przeniesieniu zarodka do macicy matki. Dzieci urodzone tą metodą nie różnią się pod względem zdrowotnym od dzieci poczętych naturalnie. Płodność zwykle zależy od dziedziczenia genów i innych czynników zdrowotnych, a nie od sposobu poczęcia.
Procedura in vitro jest często wybierana przez pary z powodu różnych problemów z płodnością, które uniemożliwiają naturalne poczęcie. IVF daje tym parom szansę na spełnienie marzenia o rodzicielstwie. To zaawansowane podejście do leczenia niepłodności, które może pomóc parom osiągnąć upragnioną ciążę.